Mijn relatie met alcohol, een complete mismatch

Ik ben nu bijna 40 en al die jaren heb ik niet echt iets gehad met alcohol. Ik heb het nooit echt lekker gevonden zoals ik bijvoorbeeld chocolade of Ice Tea wel lekker vind, maar er spelen ook andere redenen mee waarom ik er nooit echt iets mee heb gehad.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar alcohol bij het leven hoorde. Mijn ouders dronken na hun werk gezellig iets voor het avondeten en ook na het avondeten stond er sterkedrank op het programma. Een familiebijeenkomst was voor velen niet volledig met de juiste dosis alcohol. Enkel mijn oma deed het liever zonder.

Toon ik bijna 15 was, mocht ik naar de eerste fuiven. Ik herinner mij die eerste nog heel goed, het was een schoolfuif georganiseerd door de laatstejaars van mijn school. Er waren ook cocktails te koop, het leek wel wat op sinaasappelsap van kleur. Aangezien ik het die avond wel even gehad had met cola dronk ik me zo’n cocktail. Ik had van het pogoën op Primus wel wat dorst gekregen en dronk het bijna in één teug op. Ik merkte al snel de effecten van alcohol, …  f*ck controleverlies.  De info uit wat er rond me gebeurde, kwam naar mijn gevoel in slow-motion binnen. Aangezien ik aan de babbel was met best een leuk meisje, kon ik dat gevoel nu echt wel missen. Ik vond mezelf niet helder denken en waarschijnlijk wat wazig overkomen.

Een tweede poging volgde enkele maanden later, mijn zestiende verjaardag moest gevierd worden! In die tijd in ons favoriete alternatieve jongerencafé. Mijn oudere neven, nichten en jongens uit de buurt waren ook aanwezig. Ik kreeg een pint voorgeschoteld voor mijn zestiende verjaardag. Met alle goede wil van de wereld, maar het smaakte me niet. Vooral de smaak kon me op dat moment niet overtuigen.  Ik ben wel elke vrijdag blijven terugkeren naar dat café, gezellig met de vrienden en vriendinnen maar dan met een Ice tea voor me. De cafébaas voorzag steeds genoeg ijsblokjes en bijhorend citroenschijfjes voor mij en mijn kameraden. Voor de rest bestond mijn vrije tijd in die periode uit optreden en repeteren met een aantal muziekgroepen en zoveel mogelijk skateboarden. In onze peer-group was alcohol helemaal geen thema. Cannabis was een ander verhaal. De helft gebruikte regelmatig, de andere helft had er geen zin in. Ik behoorde tot de laatste groep en liet jointjes wijselijk passeren.

Ik studeerde verder aan de een hogeschool en was muzikaal meer en meer actief in de toenmalige Limburgse hardcore en Straight Edge scene. Het biotoop bij uitstek zonder alcohol. We hadden evenveel plezier als anderen, staken dezelfde onnozeliteiten uit. Het enige verschil was, dat we ze achteraf ook nog zelf konden navertellen. Was ik een out-cast ten aanzien van mijn medestudenten? Niet echt, ik deed dezelfde dingen, sprak ook met studenten uit mijn jaar af en ging met ze naar dezelfde studentenfuiven. Ik herinner me geen enkele opmerking of situatie van groepsdruk uit die periode. 

Met die muziekgroep belandde ik nadien nog op Pukkelpop, wel als vervanger van een geschrapte Amerikaanse band, maar toch we stonden er wel. Het skateboarden heb ik in mijn eerste jaar als werknemer laten vallen, niet omwille van werkdruk maar omwille van de blessurelast die me een paar optredens kostte met de band.

Het zatte gedoe met alcohol is gewoon nooit aan mij besteed geweest. Ik heb nooit de behoefte gehad om iets te nemen om bepaalde remmingen weg te nemen. Goed gezelschap en de juiste muziek waren voor mij voldoende. Als ik terugkijk op mijn familiale context, zijn er wel wat ruzies geweest in de familie waar alcohol een versterkende rol heeft gespeeld. Ook dat heeft meegespeeld in de keuze om geheelonthouder te blijven.

Ik merk op mijn 39ste nog steeds dat het voor velen vreemd is om nooit alcohol te drinken. Je merkt stilaan een verandering van mentaliteit, jongeren worden kritischer en het alcoholvrij aanbod neemt gelukkig toe.

Dit verhaal is gebaseerd op ware feiten en getuigenissen. De naam en de foto onder het verhaal is een pseudoniem. 
Heb jij zelf wat meegemaakt met alcohol of drugs en zie je het zitten om je verhaal anoniem te vertellen (onder pseudoniem), schrijf dan een mailtje naar STUFV. 
Wanneer andere studenten jouw verhaal lezen, kunnen zij zich misschien beter inleven in mensen in hun omgeving of voelen zij zich beter begrepen en hebben ze het gevoel dat zij niet de enige zijn die het meemaken. Dat kan voor hen de stap naar hulp misschien verkleinen